آب را گل نکنید...

 

آب را گِل نکنید . . .
شاید از دور علمدار حسین 
مشک طفلان بر دوش
زخم و خون بر اندام 
می رسد تا که از این آب روان پُر کند 
مشک تهی ببرد 
جرعه ی آبی برساند به حرم تا علی اصغر بی شیر رباب نفسش تازه شود
و بخوابد آرام

آب را گِل نکنید
که عزیزان حسین
همگی خیره به راهند که ساقی آید
و به انگشت کَرَم گره کور عطش بگشاید

آب را گِل نکنید
که در این نزدیکی 
عابدی تشنه لب و بیمارست
در تب و گریه اسیر
عمه اش این دو،سه شب تا سحر بیدارست

آب را گِل نکنید
که بُوَد مهریه ی مادرشان نه همین آب
که هر جای دگر رودی و نهری جاریست
مهر زهرای بتولست . . .
از این است که من میگویم:
آب را گِل نکنید
آب را گِل نکنید