در روز هشتم ذی الحجه،یوم الترویه،امام حسین(ع) آگاه شد که عمرو بن سعید بن عاص با سپاهی انبوه به مکه وارد شده است تا او را مخفیانه دستگیر کنند و به شام برند و اگر نه...
حرمت حرم امن را با خون او بشکنند.
آنان که رو به سوی قبله ی خویش نماز می گزارند،معنای حرمت حرم امن را چه می دانند؟
کعبه ی آنان که در مکه نیست تا حرمت حرم مکه را پاس دارند؛
کعبه ی آنان قصر سبزی است در دمشق که چشم را خیره میکند.
آن جا بهشتی است که در زمین ساخته اند تا آنان را از بهشت آسمانی کفایت کند...
مناظره ی عقل و عشق:
عقل میگوید بمان و عشق میگوید برو...و این هر دو،عقل و عشق را خداوند آفریده است تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود.
شهید مرتضی آوینی
هفت سین به سبک جبهه....
امت محمد را آن روز جز حسین ملجا و پناهی نبود.
چه خود بدانند و چه ندانند،چه شکر نعمت بگزارند و چه نگزارند،واقعه ی عاشورا دروازه ای از نور است که آنان را از ظلم آباد یزیدیان به نورآباد عشق رهنمون میشود...
اگر نبود خون حسین،خورشید سرد میشد و دیگر در آفاق جاودانه ی شب نشانی از نور باقی نمی ماند...
حسین چشمه ی خورشید است...
خون حسین و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا راه قبله را می نمایاند.
بگذار اصحاب دنیا ندانند.
کرم لجنزار چگونه بداند که بیرون از دنیایی که او تن می پرورد چیست؟
زمین و آسمان او همان است و اگر او را از آن لجنزار بیرون کشند می میرد.
گویی هنوز صدای بغض آلود امام علی(ع) از فاصله ی قرن ها به گوش میرسد که با مردم کوفه میگوید:
یا اشباه الرجال و لا رجال...ای نامردمان مردم نما،ای آنان که همچون اطفال در عالم رویاهای خویش غرقه اید و عقلتان همچون نو عروسان تازه به حجله رفته است!
دوست داشتم که شما را هرگز نمی دیدم و نمی شناختم که مرا از آن جز ندامت و اندوه نصیبی نرسیده است.
خداوند مرگتان دهد که قلبم را سخت چرکین کرده اید و سینه ام را از غیظ آکنده کرده اید...
آن کدام رنج طاقت فرسایی است که چاه ها را رازدار ناله های علی(ع) کرده است؟
هیچ دیده ای که نخل ها بگریند؟...
هرگز غروب هنگام در نخلستان های کوفه بوده ای؟
...و بالاخره کوفه،چه آهنگ ناخوشایندی دارد این نام و چه بار سنگینی از رنج با خود می آورد!باری به سنگینی همه ی رنج هایی که علی(ع) از کوفیان کشید...
بگذار رنج های زهرا و حسن و حسین را نیز بر آن بیفزایم؛باری به سنگینی همه ی رنجی که در این آیه ی مبارکه نهفته است:
«لقد خلقنا الانسان فی کبد»
آه چه رنجی!...
فصل انجماد رسیده و قلب ها نیز یخ زده بود.
حیات قلب در گریه است و آن قتیل العبرات کشته شد تا ما بگرییم و...خورشید عشق را به دیار مرده ی قلب هایمان دعوت کنیم و برف ها آب شوند و فصل انجماد سپری شود.
ای امت آخر! بر شما چه رفته است؟
مگر تا کجا میتوان در محاق غفلت و کوری فرو شد که خورشید را نشناخت؟
معاویه مرده است و یزید بر خلافت خویش از مردم بیعت میگیرد.آیا میتوان دست بیعت به یزید داد و آنگاه باز هم به جانب قبله نماز گزارد؟
یزید که قبله نمی شناسد،یزید که نماز نمی گزارد.چه رفته است شما را ای امت آخر؟
وا اسفا! باطن قبله را رها کرده اید و بر گرد دیوارهایی سنگی میچرخید؟
بیایید...باطن قبله این جاست.
به خدا،اگر نبود که خداوند خود اینچنین خواسته،می دیدی کعبه را که به طواف امام آمده است و حجرالاسود را می دیدی که با او بیعت میکند.
