میترسم از خودم ...
زمانی که #عکس_شهدا رو به دیوار اتاقم چسبوندم،
ولی به دیوار دلم نه!
میترسم از خودم ...
زمانی که #اتیکت_خادم_الشهدا و...رو به سینه ام میچسبونم،
اما #خادم_پدر و #مادر خودم نیستم!
میترسم از خودم ...
زمانی که اسمم توی لیست تمام #اردوهای_جهادی هست،
ولی توی خونه خودمون هیچ کاری انجام نمیدم!
میترسم از خودم ...
زمانی که برای #مادرای_شهدا اشک میریزم،
اما حرمت #مادر خودم رو حفظ نمیکنم!
میترسم از خودم ...
زمانی که فقط #رفتن_شهدا رو میبینم،
ولی #شهیدانه_زیستنشون رو نه!...
اگر عباس پروری، کار هر مادری بود،
غربتی هزارساله،
گریبانِ آخرین حسینِ زمین را نمی گرفت!
ام البنین دیگری می باید،
تا عباسش درلابلای رقص شمشیرها
تمام اهل زمین را،
ادب بندگی بیاموزد.
ما میدانیم که سوره ی بقره دارای 286 آیه است.
حال اگر 6 را برداریم 28 میماند که جمع سوره های مدنی است.
اما اگر 2 را برداریم 86 میماند که جمع سوره های مکی است.
الان اگر 28 و 86 را جمع کنیم حاصل 114 میشود که تعداد کل سوره های قرآن کریم است!
حال اگر 2 و 6 را برداریم عدد وسط 8 است و اگر این دو را با هم جمع کنیم باز هم عدد 8 به دست می آید!!
میدانیم وسط عدد 286 میشود 143 و اگر به سراغ آیه ی 143 سوره ی بقره برویم میخوانیم:
و کذالک جعلناکم امة وسطا....
گویی هنوز صدای بغض آلود امام علی(ع) از فاصله ی قرن ها به گوش میرسد که با مردم کوفه میگوید:
یا اشباه الرجال و لا رجال...ای نامردمان مردم نما،ای آنان که همچون اطفال در عالم رویاهای خویش غرقه اید و عقلتان همچون نو عروسان تازه به حجله رفته است!
دوست داشتم که شما را هرگز نمی دیدم و نمی شناختم که مرا از آن جز ندامت و اندوه نصیبی نرسیده است.
خداوند مرگتان دهد که قلبم را سخت چرکین کرده اید و سینه ام را از غیظ آکنده کرده اید...
کوله باری از غم بر دوشم سنگینی میکرد...
ندا آمد بر در خانه ام بیا، آنقدر بر
در بکوب تا در به رویت وا کنم...
وقتی بر در خانه اش رسیدم
هر چه گشتم در بسته ای ندیدم!!
هر چه بود باز بود...
گفتم: خدایا بر کدامین در بکوبم؟؟؟؟
ندا آمد: این را گفتم که بیایی...
وگرنه من هیچوقت درهای رحمتم را
به روی تو نبسته بودم!
کوله بارم بر زمین افتاد و پیشانیم بر خاک...
باز باران...
با ترانه
دارد از مادر نشانه...
بوی باران...
بوی اشک مادرانه
پر ز ناله
کودکی با مادری پهلو شکسته
سمت خانه...
کوچه ها و تازیانه
گریه های کودکانه
حمله ی نامرد پَستی وحشیانه
تازیانه تازیانه...
پس چرا مادر، چرا گم کرده راه آشیانه...
باز باران...
دانه دانه ،حیـدرانه
بی صدا و مخفیانه
آه ، از غسل شبانه
زینبــانه
لرزه افتاده به شانه
پشت تابوتی روانه
بـــــاز بـــاران
باز . . .
آن کدام رنج طاقت فرسایی است که چاه ها را رازدار ناله های علی(ع) کرده است؟
هیچ دیده ای که نخل ها بگریند؟...
هرگز غروب هنگام در نخلستان های کوفه بوده ای؟
بدون حب شما
عشق نافرجام است...
جوان
حرم که نبیند
جوان ناکام است....
