ام البنین یعنی :
عباس داشته باشی و بگویی از حسین چه خبر...
اگر عباس پروری، کار هر مادری بود،
غربتی هزارساله،
گریبانِ آخرین حسینِ زمین را نمی گرفت!
ام البنین دیگری می باید،
تا عباسش درلابلای رقص شمشیرها
تمام اهل زمین را،
ادب بندگی بیاموزد.
بانو ...
این چادر تا برسد به دست تو ؛
هم از کوچه هاے مدینه گذشته
هم از کربلا
هم از بازار شام!
چادرت را در آغوش بگیر
و بگو برایت روضه بخواند...
مادرت گوشه ی گودال تماشا میکرد؛
بر سر نعش تو دعواست اباعبدالله...
همزمان با تمام شدن اربعین خیلی چیزها تمام شد...
اشک برای آقا امام حسین تمام شد...
مداحی ها کنار رفتند و آهنگ ها شروع شد...
بچه مثبت بودن تمام شد و همه به اصل خود بازگشتند...
هیئت رفتن ها تمام شد و....
ای مردم؛
محرم تمام شد....حالا تا محرم بعدی خوب تفریح کنید که چند وقته دیگر باز محرم میشود....
یاحسین...
همه ی جوانیم را نذر تو کردم؛قبول میکنی؟
ای علمدار کربلا؛دلم به روضه های تو خوش بود...حال که تمام شده،آب و هوای دلم را همانطور حسینی نگه دار...
بسم رب الحسین...
بازهم با بسم رب الحسین شروع میکنم...
هرگاه نوشته ام را اینگونه شروع کنم یعنی دلم تنگ شده،تنگ شده برای بین الحرمینی که تا به حال ندیده ام.
مولای من..نفس هایم نای بالا آمدن ندارند،میدانی چرا؟
نفس هایم عطر سیب حرمت را میطلبند...
تا کی انتظار؟تا کی اللهم ارزقنا حرم گفتن؟
البته میدانم که عاشقی همین دور ماندن ها و بی تاب شدن هاست اما...
آقاجان من تازه کارم!هنوز رسم عاشقی را نمیدانم،تو یادم بده...تویی که عاشقی را به کمال رساندی و نشان دادی برای خوشحالی معشوقت حتی از فرزندانت هم میگذری.
آقاجان چند وقت دیگر مسافران کربلا به دیدارت می آیند..من؟نه!بازهم من نمی آیم.
البته بهترست بگویم باز هم تو نطلبیدی،باز هم لایق دیدار نشدم.
معلوم است که محرم امسال درست عزاداری نکرده ام،میدانم که رسم عاشقی را ندانستم...خب مولای من گفتم که!تازه کارم و این چیزها را نمیدانم.
تو باید دستم را بگیری و آرام آرام مانند کودکی نوپا مراقبم باشی که زمین نخورم...
اینقدر زمین خورده ام که دیگر روی بلند شدن ندارم...دلم خوش است به ماجرای حر و بازگشتش،دلم خوش است به آن لحظه ای که تو حر را بخشیدی و فرستادیش به میدان برای شهادت
آقا دلم تنگست چه کنم؟؟؟بنده ی گنهکار تو چه کند که لایق دیدار شود؟نمیدانم...
این چند روز همدم تنهایی من اشک است.اشکی که امید دارم بشوید گناهانم را بلکه اذن دیدارت را بدهی.
کاروان دارد میرود و من با حسرت به زائرانت چشم دوخته ام...
آب را گِل نکنید . . .
شاید از دور علمدار حسین
مشک طفلان بر دوش
زخم و خون بر اندام
می رسد تا که از این آب روان پُر کند
مشک تهی ببرد
جرعه ی آبی برساند به حرم تا علی اصغر بی شیر رباب نفسش تازه شود
و بخوابد آرام
آب را گِل نکنید
که عزیزان حسین
همگی خیره به راهند که ساقی آید
و به انگشت کَرَم گره کور عطش بگشاید
آب را گِل نکنید
که در این نزدیکی
عابدی تشنه لب و بیمارست
در تب و گریه اسیر
عمه اش این دو،سه شب تا سحر بیدارست
آب را گِل نکنید
که بُوَد مهریه ی مادرشان نه همین آب
که هر جای دگر رودی و نهری جاریست
مهر زهرای بتولست . . .
از این است که من میگویم:
آب را گِل نکنید
آب را گِل نکنید
هر وقت دلت گرفت زیارت عاشورا بخوان و بر مصیبتهای سرور شهیدان تاریخ امام حسین (ع) بنگر ، و اندیشه کن.
(شهید علی تجلایی)
