صد شکر که این آمد و صد حیف که آن رفت...

 

همیشه وقتی مهمونی ها تموم میشه، حس غریبی داریم

چه برسه به این دفعه که مهمونی خدا داره تموم میشه . . .

 

 

«خداوندا!... ماه رمضان در میان ما بسیار ستوده زیست و رفیق و یارى

 نیکو برای ما بود و گرانبهاترین سودهاى جهان را به ما ارزانى داشت. 

اما چون زمانش به سر رسید و شمار روزهایش پایان گرفت، آهنگ رفتن کرد.

 اینک با او‌ وداع می‌کنیم، مانند وداع عزیزی که فراقش بر ما سخت است...»

(دعای چهل و‌ پنجم صحیفه سجادیه)