گفتم اگر بیایی به حرمت آمدنت دیگر گناه نمیکنم، گفت گناه نکن که به حرمت گناه نکردنت بیایم...
صرفا برای کمی کم کردنه غربته امام زمانمان...
به روضه های حسین که میرویم اشک میریزیمو سینه میزنیم،و لعنت میفرستیم بر کوفیان و مردمان آن زمان...
حال خودمان کجاییم؟؟
یادمان رفته آقایمان،مولایمان،اماممان منتظره دعای ماست،منتظره بیعت ما با خودش است...
گوش هایمان کر شده و نمیشنویم صدای هل من ناصر ینصرنی آقا را...
آقاجان بی معرفتیم...بی معرفتیم چون هنگامه گناه میخندیمو نمیدانیم تو داری اشک میریزی برایمان.
نمیدانیم بعد از هر گناهمان قنوت میگیری و با اشک از خدا طلب عفو میکنی برایمان...
آن وقت ما حتی زورمان می آید بعد از هرصلوات (و عجل فرجهم)بگوییم!!!!چه برسد به دعا برای ظهورت...
اگر برای حسین اشک ریختیمو به صدای مولایمان که حاضر است گوش ندادیم آن اشک هم قبول نیست....
این روزها همه غریبند...
خدا غریب است...
صاحب زمان غریب است...
یادگاری مادر غریب است...
دوستداران خدا غریبند و...
نگذاریم یکبار دیگر حسین فریاد بزند(آیا کسی هست مرا یاری کند؟) و هیچکس جواب ندهد.
برای یک لحظه تمام مردم ایران دعا میکردند و از خدا میخواستند تا بیرانوند توپ را بگیرد...!
نفس ها در سینه حبس شده بود...
آن لحظه حتی بی اعتقادترین مردم هم دعا میکردند و همگی از خدا یک چیز میخواستند.
فقط کاش آن لحظه امام زمان آن صحنه ها را نمی دید،کاش نمی دید که مردم برای یک پنالتی اینقدر دعا میکنند اما برای ظهور نه....
اگر مردم ایران برای یک دقیقه و از ته دل برای ظهور دعا میکردند الان اماممان دیگر غایب نبود.
گاهی ارزش یک پنالتی برایمان بیشتر میشود تا ظهور...
اگر یک هفته آب نخورید چه احساسی پیدا میکنید؟
اصلا یک هفته نه...میتوانید یک روز آب نخورید؟ قطعا نه!حتی تصورش هم سخت است...حال امام زمانمان میگوید همین اندازه که تشنه ی آبی تشنه ی من باش.
بیایید از امروز آب که میخوریم به یادش باشیم....
